Ο ΠΟΛΕΜΟΣ από μια γυναικεία ματιά

Οπόλεμος δεν μόνο είναι η ένοπλη σύγκρουση μεταξύ κρατών, λαών, ομάδων. Ούτε η ευρείας έκτασης στρατιωτική σύρραξη ή η πάλη για επικράτηση – ανταγωνισμό ή όπως αλλιώς περιγράφεται στα λεξικά. Είναι πολλά περισσότερα από έναν ορισμό. Κίνητρό του από τις απαρχές της ιστορίας, το ίδιο: Το οικονομικό συμφέρον, που αποβλέπει στην κλοπή, στην αρπαγή, στην λεηλασία.

Πόλεμος σημαίνει βαρβαρότητα, πόνος, οδύνη, απόγνωση, αγριότητα, ξεριζωμένες ζωές, ρημαγμένες χώρες. Όπου κι αν συμβαίνει συνδέεται με το θάνατο. Όταν ξεκινά ένας πόλεμος η ζωή χάνει την αξία της, παραδίδεται στην αγριότητά του κι η παράνοια κυριεύει τους ανθρώπους. Παύουν να είναι οι απλοί πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι. Κι αυτό που κυριαρχεί είναι το ένστικτο της επιβίωσης.

Όταν ανακοινώνεται ένας πόλεμος, όσο κι αν ωραιοποιείται μέσα από φράσεις όπως «υπεράσπιση της πατρίδας», «εθνική υπερηφάνεια», «οι ηρωικοί μας στρατιώτες, πιλότοι, ναύτες» κλπ., οι γυναίκες, αυτές που γεννούν και συντηρούν τη ζωή, γνωρίζουν την άβυσσο που ανοίγεται μπροστά τους. Ξέρουν καλά για τα ψέματα του ηρωισμού και για την «θυσία» των πεσόντων στα πεδία της μάχης, όπως αρέσκονται να αποκαλούν το θάνατο αυτοί που προκαλούν τους πολέμους, αλλά ποτέ τους δεν έχουν πολεμήσει. Στέλνουν τους γιους τους, τους άντρες τους, τους αδερφούς τους, τους αγαπημένους τους στα σφαγεία των μαχών. Κλαίνε βουβά για τα άδεια τους στήθη και την άδεια κατσαρόλα. Ραγίζει η καρδιά τους όταν βιάζονται οι ίδιες κι οι κόρες τους, και σπαράζουν πάνω από τα άψυχα κορμιά των μικρότερων παιδιών τους. Των παιδιών τα μάτια, λίγο πριν κλείσουν για πάντα, μιλούν για την κτηνωδία του πολέμου.

Γι’ αυτή την αρρώστια, τον πόλεμο, που τρώει την ψυχή των ανθρώπων, οι γυναίκες ξέρουν πως γιατρειά δεν παίρνει. Για τον αναίτιο θάνατο, απάντηση ούτε από τον ουρανό δεν παίρνουν.

Το ήξεραν από τις απαρχές του χρόνου. Μάλλον οι γυναίκες έπλασαν τον θεό του πολέμου, τον Άρη. Του έδωσαν για συνοδεία τις Μάχες, τις κόρες της Έριδας τις Υσμίνες, τους δαίμονες της συμπλοκής. Ως κόρη του, του έδωσαν την Αλαλά την δική του κραυγή στο πεδίο των Μάχης. Βοηθό έχει και τον Πάνα, τον μόνο που ξέρει να σπέρνει τον πανικό στων αντίπαλων τα στρατόπεδα.

Οι γυναίκες όμως βρήκαν τρόπο να περιορίσουν την ακόρεστη δίψα του για δύναμη και εξουσία. Τον έπλασαν όμορφο και θαρραλέο. Τόσο που ξελογιάστηκε η Αφροδίτη και απέκτησε μαζί του την Αρμονία και για κάποιους τον Έρωτα. Μήπως και κάποτε οι άνθρωποι αλλάξουν και πορευτούν εκεί που η ζωή τούς καλεί, εκεί που η ζωή ανθίζει. Οι γυναίκες από πάντα γνώριζαν πως και τα πιο φονικά όπλα, αυτά της ολοκληρωτικής καταστροφής του ανθρώπινου είδους, είναι άχρηστα μπροστά στη δύναμη της Αγάπης.
Β.Δ.