Σύμφωνα με το λεξικό, η λέξη αυτή αντιστοιχεί στο σεβασμό,
στην προσοχή να μην προσβάλλουμε με τη συμπεριφορά και τα έργα μας, όπως και να μην κακομεταχειριζόμαστε την προσφορά και το έργο του Αόρατου. Είναι το ευ-λαμβάνειν.

Ας δούμε λοιπόν τι μπορούμε να πούμε. Ευ-λαμβάνειν δηλώνει ότι δεχόμαστε κάτι καλό, κάτι ανώτερο, από ένα επίπεδο όπου αντανακλάται η θέληση του Θεού. Η ευλάβεια εμπεριέχει σεβασμό, διότι ο σεβασμός είναι μια έκφραση αναγνώρισης του κύρους κάποιου ανώτερου Όντος ή ανθρώπου, ενώ η ευλάβεια είναι κατάσταση, είναι στάση ζωής, η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει δέκτης των προσφορών από το Αόρατο.

Για να γίνει όμως δέκτης θα πρέπει να εκδηλώνει αρετές τέτοιες, οι οποίες θα του επιτρέψουν να επικοινωνήσει και να λάβει, όπως πχ. ταπεινοφροσύνη, αγνότητα, ευθύτητα, αγάπη, προσήλωση κλπ. Θα πρέπει οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ο λόγος, ακόμα και η στάση του σώματος να είναι τέτοια που θα γίνονται άνοιγμα προς κάθε καλό, αληθινό, δίκαιο και ηθικό, το οποίο εμπνέει, εμψυχώνει και καθοδηγεί.

Η ευλάβεια είναι προέκταση της πίστης προς το Θεό και τα Όντα του Θείου Σώματος. Η πίστη και η αφοσίωση προς αυτούς δημιουργούν μέσα μας κατάσταση αγνότητας, αγάπης, αφοσίωσης, έλξης, που μας κάνουν δέκτες των θείων παροχών της έμπνευσης και της διαίσθησης, παροχών που μας ενώνουν μαζί τους.

Ο σεβασμός εμπεριέχεται στην ευλάβεια, διότι όταν φθάσουμε στην κατάσταση εκείνη που θα την εκδηλώνουμε, τότε ο σεβασμός είναι φυσικό επακόλουθο, μιας και αυτό το «ευ» που λαμβάνουμε το εκτιμάμε, το τιμάμε και το σεβόμαστε.

Αυτός ο σεβασμός είναι ανώτερος, πηγάζει από τα βάθη της ψυχής μας και δεν περιορίζεται στην νοητική αποδοχή, η οποία στηρίζεται στην απλή αναγνώριση μιας αξίας, αλλά σε συνειδητοποίηση μιας ποιότητας, ενός μεγαλείου από το οποίο απέχουμε και στο οποίο ελπίζουμε.

Τι χρειάζεται όμως η ευλάβεια ή μάλλον πως εκδηλώνεται από εμάς, στο δικό μας επίπεδο μια και κάθε τι πρέπει να καταλήγει σαν έκφραση εδώ που ζούμε;

Εδώ έρχεται να συμπληρώσει η επόμενη ερμηνεία του όρου, η οποία λέει «να μην προσβάλλουμε με την συμπεριφορά και τα έργα μας και να μην κακομεταχειριζόμαστε την προσφορά και το έργο τους». Πρέπει δηλ. αυτό το «ευ» που λαμβάνουμε να το προωθούμε με όλες μας τις εκδηλώσεις σ’ όλα τα όντα της δημιουργίας και με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος γίνεται αγωγός του Θείου θελήματος στη Γη. Λαμβάνοντας «ευ» φροντίζει να το επεκτείνει και να το κάνει πράξη, είτε σαν σκέψη, είτε σαν λόγο, είτε σαν πράξη.

Η ευλάβεια επομένως δεν είναι μια απλή θέση σεβασμού, υπακοής, αποδοχής κάποιου ανώτερου Όντος, αλλά μια ενεργητική κατάσταση, η οποία μας οδηγεί στη θέση του συνεργάτη, αυτού που με τις δικές του πενιχρές δυνάμεις θα βοηθήσει το έργο του Θεού.

Η ευλάβεια επεκτεινόμενη στην ψυχή μας, στους συνανθρώπους μας, σ’ όλα τα δημιουργήματα, δείχνει τη συμμετοχή μας, την αγάπη μας την αναγνώριση από μας του Θείου θελήματος.

Δείχνει την ψυχική και νοητική μας κατάσταση και την ποιότητα που εκδηλώνουν.

Αν και μπορούν να γραφτούν πολλά πάνω σ’ αυτό το θέμα, εν τούτοις πιστεύω ότι καμία νοητική επεξεργασία δεν θα οδηγήσει τον άνθρωπο στη βίωσή της. Αυτή θα γίνει μόνο μέσω της ψυχής, σαν αίσθημα, σαν έμπνευση, σαν διαίσθηση, σαν εσωτερική κατάσταση ύπαρξης.

Ε.Ι