Κόρη μου,
Κάθομαι δίπλα σου και συλλογίζομαι πόσο ιδιαίτερη είναι τούτη η στιγμή!

Κοιτάζοντάς σε, βλέπω την κόρη μου, όμως την ίδια στιγμή βλέπω και μια μάνα να κρατά τη δική της νεογέννητη κόρη στην αγκαλιά της!

Βλέπω το πρόσωπό σου να φωτίζεται καθώς την κοιτάζεις κι αυτό το φως ν΄ απλώνεται σε όλους εμάς που είμαστε γύρω σου και να γλυκαίνει τις καρδιές μας.

Εμένα όμως φωτίζει και το νου μου. Με κάνει να βλέπω σαν σε ταινία τις δικές μου στιγμές, όταν σε κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου, στιγμές ίδιες αλλά και διαφορετικές συγχρόνως.

Ο πρώτος καιρός, όπως κι εσύ ξέρεις, είναι σαν να βαδίζεις σε έναν χώρο ονείρου. Τίποτα απτό και χειροπιαστό που να σου δίνει έστω και μια ιδέα για την νέα ύπαρξη που κυοφορείς κι όμως το γνωρίζεις!

Το γνωρίζει το σώμα σου, το οποίο από μόνο του, χωρίς να κάνεις εσύ κάτι, προσαρμόζεται για να μπορέσεις να γίνεις πρώτα ο φορέας της κύησης και κατόπιν η τροφός, η φροντιστής.

Το γνωρίζουν και το πνεύμα σου και η ψυχή σου και μάλιστα πολύ πιο πριν. Πως και πότε έγινε, δεν ξέρεις! Αλλά το καταλαβαίνεις όταν κρατήσεις το μωρό στην αγκαλιά.

Είναι η Μητρότητα, η ευγενής αυτή ιδιότητα που κάθε γυναίκα έχει μέσα της.

Μητρότητα δεν είναι μόνο η κύηση και η γέννα, είναι κυρίως αυτή η αγκαλιά που προσφέρουμε σαν μάνες, εγώ σε εσένα κι εσύ στο δικό σου παιδί.

Είναι η αγκαλιά και η φροντίδα, που μπορεί να προσφέρει κάθε γυναίκα προς κάθε παιδί και που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο, παρά μόνο την αγκαλιά της Μητέρας Φύσης προς τα δημιουργήματα.

Χάρις στη Μητρότητα, εγώ πρώτα κι εσύ κατόπιν, ζήσαμε ίδιες στιγμές, αφού και οι δυο μας διανύσαμε αυτή την πορεία των εννέα μηνών. Δώσαμε έτσι τη δυνατότητα σε μια νέα ύπαρξη να δει το φως της ημέρας, να περπατήσει πάνω στη γη, να δει τις μορφές της και να ακούσει τους ήχους της, να γνωρίσει, να μάθει και να καταλάβει το νόημα της ζωής.

Αυτές οι ίδιες εμπειρίες είναι όμως και διαφορετικές, καθώς η κάθε μια μας βίωσε όλο αυτό το γεγονός με το δικό της προσωπικό τρόπο. Οι ιδιαίτερες σκέψεις και τα συναισθήματά μας δεν θα μπορούσαν να είναι πανομοιότυπα. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα σήμαινε ότι δεν θα είχα γεννήσει και αναθρέψει έναν νέο άνθρωπο, αλλά θα είχα κατασκευάσει ένα αντίγραφο του εαυτού μου. Άρα θα είχα αποτύχει ως μητέρα.

Αυτό το ανόμοιο και το ανεξάρτητο της ύπαρξής σου το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή που ένοιωσα την παρουσία σου μέσα μου. Μου έστειλες σήμα, με το χεράκι ή το ποδαράκι σου, δεν το ξέρω .

Όμως το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. «Είμαι εδώ!» μου είπες.

Κι εγώ, όσο κι αν λαχταρούσα να δω το πρόσωπό σου, περίμενα υπομονετικά. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να το δω πριν να αποφασίσεις, εσύ μόνο και κανείς άλλος, ότι είναι η κατάλληλη ώρα για να εμφανιστείς σε ετούτο τον κόσμο.

Είμαι ευτυχής, που όλα πήγαν ομαλά εκείνη τη στιγμή και μπόρεσα να νιώσω και να ζήσω μαζί σου αυτή την εξώθηση που έδωσες με όλη σου τη δύναμη, για να έρθεις ανάμεσά μας σαν ένας νέος άνθρωπος στη Γη.

Κι εκείνη τη στιγμή ακριβώς έζησα την μαγευτική αποκάλυψη αυτού του μυστηριακού συνδυασμού του όμοιου με το ανόμοιο, χάρις στο οποίο έχεις αυτή τη μοναδικότητα που σου δίνει τη δυνατότητα – όπως άλλωστε και σε κάθε άλλο άνθρωπο – να διαμορφώσεις τη δική σου προσωπικότητα.

Ήσουν άνθρωπος, όπως και εγώ, αλλά δεν ήσουν «εγώ» . Ήσουν δική μου επειδή συνδεόμαστε με τον άδηλο μύχιο δεσμό της μητέρας με το παιδί της, το δεσμό της οικογένειας, αλλά συγχρόνως ήσουν ένας άλλος άνθρωπος που θα χάραζε τη δική του πορεία στη Γη.

Είναι τέχνη η μητρότητα; με είχες ρωτήσει κάποια στιγμή.

Όχι ακριβώς, σου είχα απαντήσει. Είναι στοιχείο της φύσης μας!
Γι’ αυτό άλλωστε η ανθρωπότητα υπάρχει ακόμη. Επειδή οι μανάδες όλου του κόσμου- είτε αυτές που γέννησαν παιδιά, είτε αυτές που πήραν στην αγκαλιά τους τα ορφανά – αφουγκράστηκαν τη φύση τους, που τους είπε τι σημαίνει ΜΑΝΑ.

Γνώριζαν, καθώς ο ψίθυρος της Αγάπης τις έκανε να ξεχωρίσουν πότε το μωρό κλαίει επειδή πεινάει και πότε επειδή πονάει.

Τα έκαναν όλα σωστά οι μανάδες; Όχι βέβαια, άνθρωποι είναι κι αυτές, δεν είναι θεοί. Όμως, πάλι η Αγάπη τις καθοδήγησε να δουν τα λάθη τους, να τα αποδεχθούν και να αγωνισθούν για τη διόρθωση, την επανόρθωση.

Κι αυτή η εμπειρία που έζησαν, σταδιακά έγινε πείρα και γνώση, που μεταδόθηκε από μάνα σε κόρη κι από αυτή στη δική της κόρη. Κι σιγά-σιγά έγινε και τέχνη βασισμένη στην από αιώνων πείρα.

Και η επιστήμη; με ρώτησες.

Αν δεν γένναγαν οι μανάδες, η επιστήμη δεν θα υπήρχε, ούτε και οι άνθρωποι άλλωστε.
Η επιστήμη είναι πολύτιμος αρωγός και χάρις σε αυτήν πολλοί σώθηκαν. Συγκέντρωσε την πείρα και τη γνώση των ανθρώπων, προσπαθεί, βοηθά, δίνει συμβουλές.

Όμως, όσες συμβουλές των άλλων κι αν συγκεντρώσεις δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα, εάν τις ακολουθήσεις τυφλά και προσπαθήσεις να τις εφαρμόσεις μηχανικά.

Όλες τις συμβουλές που ακούς γύρω σου κι αυτή που σου δίνω εγώ τώρα, να τις ελέγχεις με την κρίση σου για να δεις αν ταιριάζουν με τη συνείδησή σου. Κι αναρωτήσου, αν σε οδηγούν σε μονοπάτια χαραγμένα από την Αγάπη και στερεωμένα από τη φρόνηση, αν είναι χρήσιμα και κατάλληλα για εσένα και το παιδί σου.

Μέχρι τώρα γνώρισες τη μητρότητα βλέποντας εμένα, τη μάνα σου.

Σε παρακαλώ, μη με μιμηθείς! Μόνο πάρε παράδειγμα από τα καλά που έκανα, κάνοντάς τα με το δικό σου τρόπο. Και από τα κακά για να μπορέσεις να τα αποφύγεις.

Παρατήρησε καλά το παιδί σου βλέποντας τη μοναδικότητά του. Εκείνο είναι που θα σου δείξει τη νοοτροπία, τη ψυχοσύνθεση και την ιδιοσυγκρασία του, που συγκεντρώνουν όλα τα εφόδιά του για τη ζωή. Εκείνο θα σου μιλήσει για τις ανάγκες του.

Προσπάθησε να το βοηθήσεις να αναπτύξει την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, μαθαίνοντάς του με το παράδειγμά σου τη διαφορά της φυσικής οριοθέτησης από τον δεσμευτικό περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης και της ελευθερίας από την ελευθεριότητα.

Σου εύχομαι παιδί μου στην προσπάθειά σου αυτή να κάνεις ένα καλύτερο βήμα από το δικό μου, για να μπορέσει και το παιδί σου να κάνει ένα ακόμη καλύτερο.

Επειδή αυτό είναι η εξέλιξη της ανθρωπότητας!